Sep 01 2017
ગુ.સા.સ.ની ૧૭૭ મી બેઠક નો અહેવાલ
ગુ.સા.સ. ની બેઠક # ૧૭૭ નો અહેવાલ હ્યુસ્ટન ગુજરાતી સાહિત્ય સરિતાની ૧૭૭મી બેઠક ,૧૯મી ઑગષ્ટ, ૨૦૧૭ને શનિવારે બપોરના ૩.૩૦ વાગે, સુગર લેન્ડના રીક્રીએશન સેન્ટરના હોલમાંયોજાઈ ગઈ. આ વખતે સાહિત્યિક ગોષ્ઠી/વાર્તાલાપ કે વક્તવ્યને બદલે એક વિશેષ આયોજન કરવામાં આવ્યું હતું. શ્રી પ્રશાંત મુનશા દ્વારા એક સફળ અને સ્વચ્છ ગુજરાતી ફિલ્મ “Always સાથે રહીશું” રજૂ કરવામાં આવી. બેઠકની શરુઆતમા પ્રાર્થના શ્રીમતિ નયનાબેન શાહ ના સુમધુર કંઠે કરવામા આવી અને ત્યારબાદ સંસ્થાના પ્રમુખ શ્રી સતિશભાઈએ આવેલા સૌ મેહમાનોનુ ભાવભીનુ સ્વાગત કર્યા બા્દ થોડી જરૂરી જાહેરાતો,માહિતી વગેરે ની ઔપચારિક વિધિ કરી. તે પછી શ્રી મુનશા દંપતિએ ફિલ્મ વિશેની વિગતો અને હેતુ સમજાવ્યો. તેમણે જણાવ્યું કે, “ મૂળ ગુજરાતના મોકાસણા ગામના વતની પણ હાલ મસ્કતના રહેવાસી લેખક શ્રી રીતેશ મોકાસણા દ્વારા લખાયેલ પુસ્તક “મારી ઉંમર તને મળી જાય” પરથી આ ફિલ્મ ઉતારવામાં આવી છે. તેના પ્રોડ્યુસર–નિર્માતા રીતેશભાઇ અને દિગ્દર્શન શ્રી યુવરાજ જાડેજાનું છે.” ગુ.સા.સ. ની કમિટિ ના સહયોગથી શ્રી પ્રશાંતભાઈ એ તમામ જવાબદારી અને પ્રસારણનું આયોજન કર્યું હતું જેમાં સંસ્થાના અન્ય સભ્યોએ પણ પૂરતો સહકાર આપ્યો હતો. ફિલ્મની વાર્તાવસ્તુનો સાર આ પ્રમાણે હતો કે, હોસ્પીટલના એક રૂમમાં, કેન્સરની માંદગીને બિછાને પડેલી એક યુવતી ડોક્ટરને જોતાં પોતાના શાળાદરમ્યાનના જૂના દિવસોમાં પહોંચી જાય છે. ડોક્ટર પણ પોતે લખેલા પત્રની યાદો સાથે પ્રેમિકાને સાજી કરવા દિવસ–રાત રીસર્ચ કરવા મંડી પડે છે.દવાની શોધ હાથ લાગતાં જ, દવાખાનાના નીતિ–નિયમોને બાજુએ મૂકીને અમેરિકા જઈ,દવા મેળવી ઉપચાર શરુ કરે છે. કમનસીબે શરુઆતમાં ઊંધીઅસર થતાં યુવતીની જાન જોખમાય છે, કાબેલ ડોક્ટર બુધ્ધિ અને હ્રદયનો કાબૂ ગુમાવી બેસે છે, પાગલ બની જાય છે,યાદશક્તિ જતી રહે છે.. પણથોડા વખતમાં ચમત્કારિક રીતે દવા અસર કરતી જાય છે અને યુવતી જેનું નામ શીતલ છે તે બચી જાય છે. અંતે તે છોકરી જ મનોવૈજ્ઞાનિક રીતે ડોક્ટરનેપાગલપણામાંથી બહાર લાવે છે અને શિર્ષક “હંમેશા સાથે જ રહીશું સાથે ” સાર્થક થાય છે. વાર્તા–વસ્તુ સારી અને હેતુલક્ષી હતી. કલાકારો નવા છતાં પોતાના પાત્રોને ઠીકઠીક ન્યાય આપ્યો. સંવાદોની અસરકારકતા, નાટકીય અને ઓછીસ્વાભાવિક લાગવાથી, ઊણી રહી.વચ્ચે વચ્ચે આવતી કોમેડી હળવી અને મનોરંજક હતી.એકાદ બે વાતો વિરોધાભાસી અને પ્રશ્નાર્થરૂપ લાગી. ૧૨ માંધોરણમાં એટલે કે,૧૫–૧૬ વર્ષની ઉંમરે મળેલા મિત્રોના ચહેરા પરથી તરત ઓળખાણ ન પડે તે વાત જરા ગળે ન ઉતરી અને બીજી વાત એ કે, હજી તોદવાની શોધ હાથ લાગે તે ક્ષણે જ “હું આવતીકાલે અમેરિકા જાઉં છું” એ આખી વાત અનેક પ્રશ્નાર્થ ઊભા કરી ગયાં. જો કે, આ ફિલ્મમાં ટાયલાં ગીતો કેચીલાચાલુ નકામુ મનોરંજન ન હોવાને કારણે નાના મોટાં સૌની સાથે બેસીને માણી શકાય તેવું સ્વચ્છ લાગ્યું. એમાં ચોક્કસપણે સમાજ માટે આશાસ્પદસંદેશ અને ધંધાકિય બની બેઠેલી હોસ્પીટલો માટે પરિવર્તનનો ખૂબ જરૂરી સૂર સાંભળવા મળે છે. ૬.૦૦ વાગે ફિલ્મ શો પૂરો થતાં સૌ એક વિશિષ્ટ પ્રકારનુ મનોરંજન […]
